Od Calii cd. Camille

      Steve nagle zakrztusił się kawą.

– Wiesz co Cal, ja to właściwie muszę się już zbierać – powiedział, gdy tylko udało mu się opanować atak kaszlu. Odetchnęłam z ulgą.

– Jasne jasne, nie ma problemu, leć – odparłam natychmiast. Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo.

– Cześć – rzucił w przestrzeń, otwierając już drzwi. Uniósł jeszcze dłoń na pożegnanie.

– Do zobaczenia. – Odpowiedziałam mu tym samym gestem.

Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, trzepnęłam Camille po głowie.

– Au! – zaprotestowała natychmiast. – Za co?!

– Już ty dobrze wiesz za co – warknęłam, schodząc ze stołka barowego, by posprzątać naczynia po naszej kolacji.

– Dobra, dobra. – Camille wydawała się być jeszcze bardziej rozentuzjazmowana. – Mów jak się poznaliście. Bo na kolegę „tylko z pracy” to on mi nie wygląda.

Przewróciłam oczami i znów zajęłam miejsce na stołku barowym, dokładnie naprzeciwko przyjaciółki. Chwyciłam w dłonie kubek z kawą i upiłam łyk pianki.

– Bo nie jest kolegą „tylko z pracy” – przyznałam, przedrzeźniając ją.

– No, no, mów dalej.

Zmroziłam ją wzrokiem.

– Jak będziesz mi przerywać, to cię stąd wygonię i niczego się nie dowiesz – zagroziłam, a Camille posłusznie siedziała cicho. – No to generalnie znamy się jeszcze z Londynu. Wiesz, chodziliśmy do jednej szkoły. Właśnie wtedy zaczęliśmy się przyjaźnić. Planowaliśmy nawet studia na tej samej uczelni – parsknęłam śmiechem, wspominając dawne czasy.

– Ty to pewnie psychologię, a on?

– Informatykę – odpowiedziałam, nawet nie każąc jej siedzieć cicho. Cóż, i tak nic by to nie dało. W końcu rozmawiałam z Camille.

– I co, co?

Zaśmiałam się.

– No nic. Potem jakoś nasze drogi się rozeszły. Ja… miałam problem z bratem. Z mamą. On znalazł sobie jakąś dziewczynę i przyjechał tutaj. Dopiero gdy ja postanowiłam przeprowadzić się gdzieś dalej niż Anglia – uśmiechnęłam się lekko – spotkaliśmy się, w sumie całkiem przypadkiem. Znaczy, planowaliśmy się spotkać, ale jakoś nie wychodziło. A potem, przy pierwszym załamaniu, jak jeszcze nie do końca wiedziałam, co ze sobą zrobić tu na wyspie i w ogóle, poszłam do pierwszego lepszego pubu utopić smutki w… mojito – znów się zaśmiałam – spotkaliśmy się. Pogadaliśmy trochę, potem Steve załapał, że przecież mam doświadczenie w branży kelnerskiej – parsknęłam – a akurat szukali dobrej kelnerki. Poszłam, dostałam tę pracę, potem Noctis, kupiłam mieszkanie… No i dalej już jakoś poszło.

– I co? – Roziskrzone oczy Camille jaśniały jeszcze bardziej.

– Co „co”? – zdenerwowałam się.

– No co z tą jego dziewczyną?

Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam na nią zszokowana.

– C O?!

– No tą z którą wyjechał. – Camille machnęła ręką lekceważąco.

– Opowiadam ci całą historię mojego życia, a ty jedyne, o co pytasz to co się stało z dziewczyną Steve’a?! – oburzam się.

– Już, już, spokojnie.

– Nie wiem, co się z nią stało, skąd mam to wiedzieć, rozstali się chyba zanim tu przyjechali albo chwilę po tym, co to ma tak właściwie do rzeczy?

– Ale rozstali się po tym jak cię spotkał?

Spojrzałam na nią podejrzliwie.

– O co ci chodzi?

Camille zaśmiała się.

– O nic – odpowiedziała radośnie. – Będziecie idealną parą.

Uniosłam oczy ku górze.

– Camille Belcourt. Zamknij się.

(CAM?)