Od Kierownika cd. Miyashi

  Kierownik cierpliwie patrzył na nieco sztywne ruchy dziewczynki. Nie miał wątpliwości, ktoś już wcześniej musiał ją skrzywdzić. Rany na rękach, ukrywanie pod krzesłem, problem z wysłowieniem, ruchy porcelanowej lalki. Podniosła się z łóżeczka i założyła buciki.- No, skoro już wiesz, gdzie będziesz mieszkać, to przejdziemy się do pomieszczenia medycznego, dobrze? - zapytał. - Masz bardzo brzydkie zadrapania na ramionkach i...  Dziewczynka gwałtownie się skuliła, chwytając za rękawki i próbując w nich schować dłonie. Temat szram zapewne musiał być dla niej czymś niezręcznym, może bolesnym. Kierownik czuł coraz większe zmartwienie. Zwykle radził sobie z porzuconymi dziećmi, zwykle ciepło i wyrozumiałość starczały, jednak jeśli problem był większy... zaczynał się obawiać, że będzie musiał zaczerpnąć pomocy z zewnątrz. Być może Denise będzie w stanie nieco pomóc? W końcu studiuje pedagogikę.   Podszedł powoli do Miyashi i kucnął przed nią. Wyciągnął obie dłonie otwarte w stronę jej dłoni, jednak nie tak blisko, by je chwycić.- Mogę? - spytał, patrząc poważnie w twarz dziewczynki. Ta powoli położyła rączki na jego dłoniach. - Ramaiel jest bardzo, bardzo dobrym medykiem. I na pewno nie będzie się śmiał. Pamiętaj, nikt tutaj nie życzy ci źle i wszyscy zrobią wszystko, co mogą, żeby ci pomóc. - Wstał powoli, nie puszczając jej dłoni. - Chodźmy, dobrze?  Dziewczynka pokiwała głową i oboje ruszyli do niewielkiej wieżyczki, wydzielonej na pokój medyczny. Jak się można było spodziewać zastali w środku anielskie dziecię, zajmujące się właśnie misternym zwijaniem bandaży, by każde włókno układało się prosto. Ich wejście zwróciło uwagę Ramaiela, który przerwał i swoimi jasnymi oczami powiódł pytającym wzrokiem po przybyszach. Kierownik posadził Miyu na kozetce i podszedł do chłopaka.- Zajmij się jej ranami. I proszę, powstrzymaj się od komentarza.   Jasne oczy medyka wbiły się w czarne opiekuna.- Będę taktowny jak zawsze, proszę pana - powiedział z lekkim, promiennym uśmiechem. Kierownikowi zrobiło się trochę lżej na duszy. Anielska aura dziecka zawsze tak na niego działała. Mimo to w głębi serca dalej czuł ciężar problemów, z którymi będzie musiał się niebawem zmierzyć razem z nową podopieczną.   Ramaiel wstał i lekkim, jakby nie do końca związanym z ziemią, krokiem podszedł do dziewczynki. Po drodze wyjął z niewielkiej torby na ramieniu białe lateksowe rękawiczki i założył, strzykając cicho. Na ten dźwięk pacjentka skuliła się nieco.- Nie bój się - chłopiec uśmiechnął się promiennie, stając tuż przed Miyu. Delikatnie wsunął dłoń pod jej podbródek i uniósł go w swoją stronę. - Uzdrowię cię i poprowadzę ku spokojowi ducha. Wszystko będzie dobrze.

(Miyashi?)