Od Argony - Po ciężkiej nocy

Słońce powoli wyłaniało się zza horyzontu. Dzikie ryki i nawoływania powoli cichły. Świat ogarniał błogi spokój.

Po chwili zaczęły rozbrzmiewać wesołe trele rannych ptaszków. Jak gdyby nigdy nie ze swoich kryjówek wychodziły zwierzęta.

Weszłam do mojej jaskini i od razu upadłam jak zabita na twarde posłanie. To była długa i trudna noc. Teren watahy, przez lata zapomniany przez wilki, zarósł i zdziczał. Aż strach było po zmroku wychylać nos z nory. Ale ja musiałam. Moim obowiązkiem, jako Alphy, jest oczyszczenie krainy z wszelkiego plugastwa jakie się tu namnożyło.

A przecież nasi kochani Olimpijczycy powiedzieli, że „opiekowali się” tymi terenami. Akurat! Pewnie całymi dniami urządzali imprezki, na których upijali się winem i nektarem!

Teraz JA całymi nocami latam jak oszalała w tę i z powrotem po lesie i zabijam potwory. Dziwię się, że Mixi nie przeszkadzają flaki na drzewach… nieważne.

„To mnie wykończy” pomyślałam „Sam Herkules nie miałby tyle siły do wali z potworami”

„On może nie, ale ty dasz sobie radę” spróbował mnie pocieszyć Draken

„Damare. Chcę chwilę poleżeć ciszy”

„Coraz częściej to mówisz…” stwierdził z lekką kpiną, ale spojrzałam na niego groźnie „Dobra, dobra. W takim razie lecę na zwiad. Poszukam potworów.”

„Jasne. Tylko wróć przed zmrokiem i mnie obudź”

„Spoko, pa”

„Pa”

Smok odleciał. Zamknęłam oczy. Myślałam, że zasnę od razu, ale się pomyliłam. Leżałam tylko z zamkniętymi oczyma. Nie wiem dokładnie ile. Dłuuugo, bo gdy wreszcie je otworzyłam było już po południu.

Wstałam i wyszłam z nory. Jasne światło słoneczne na chwilę mnie oślepiło, ale zraz się przyzwyczaiłam. Ruszyłam powoli przed siebie całkowicie ignorując ślady krwi. Wyszłam na brzeg jakiegoś jeziora. Nadal byłam zbyt zmęczona, by o tym dużo myśleć.  Podeszli do wody i zaczęłam pić. Przez myśl mi przemknęło, że powinnam coś zjeść, ale przypominając sobie jak wygląda las eteru straciłam apetyt.

Wtem woda zaszumiała i jak torpeda wystrzelił z niej podłużny kształt. Błyskawicznie odskoczyłam do tyłu. Z wysokości kilku metrów ociekając wodą spoglądał na mnie łeb olbrzymiego Węża Morskiego.

Szybko oceniłam, że w starciu z tym potworem (w moim obecnym stanie) równe są… yyy… zero koma zero, zero, zero jeden.

Uskoczyłam przed gwałtownym atakiem i skoczyłam w las. Biegłam, byle dalej od jeziora.

- Chyba nie powinnam była w tym stanie wychodzić z nory – mruknęłam pod nosem zatrzymując się i dysząc – Później trzeba będzie się z nim rozprawić.

Szłam dalej, już powoli. Wtem natknęłam się na Mixi.

- Cześć – powiedziała

- Hej.

- Właśnie oprowadzałam Nikę po watasze. Niestety muszę już lecieć.

- Dlaczego?

- Nieważne… - Mixi już chciała odejść, ale ją zatrzymałam.

- Jak wieczorem nie będzie ci się chciało spać, to pozabijaj dla mnie trochę potworów, ok.?

- No spoko, pa.

- Pa.

Wadera pobiegła gdzieś w las, a ja wyszłam na polanę koło Wodospadu Łez.

(Nikoyaka?)