Od Nikoyaki do Matta i Maggie

  Gdy tak spacerowaliśmy spotkaliśmy Ernę.
- Musimy spotkać się pod skałą, Mixi i reszta czekają!
- Dziękujemy za informację
  Od razu poszliśmy na wskazane miejsce. Wysłuchałyśmy Mixi. Poszczególnym wilkiem rozdawano zadania. Ja i Masami mieliśmy opiekować się chorymi.
- No to widzimy się na Plaży Gwiazd - powiedziała Maggie
- Dobra, no to do zobaczenia!
  Oddaliliśmy się z Mattem i Burgiem w głąb lasu.
- NO to będę musiała pomóc Maggie
- Och, tak szybko się rozstawać... - powiedział Matt
- Niestety, weź ze sobą Burga, nie będę mieć za bardzo czasu, by się nim opiekować.
- Dobrze, no to pa - powiedział smutno
- Pa - odpowiedziałam
 Poszłam na Plażę Gwiazd, Maggie już czekała
- Hej, co będziemy robić?
(Maggie?)

Nowe basiory! Halt i Ketsurui!

Stanowczy, odważny i inteligentny Zwiadowca (jeśli wiecie co mam na myśli ;)), starający się nie zatracić we wspomnieniach.

Miłym, uprzejmy i opiekuńczy basior, lubiący spokój i sok malinowy.

Maggie zostaje "adoptowana"

Maggie nie mogła zostać w watasze dlatego TYMCZASOWO ja (Mixi) będę się nią zajmować.  Właściwie to wszystko żeby mama Maggie się nie czepiała...

Od Kiliana do Erny

Spojrzałem na nią zdziwionym wzrokiem. Wiedziałem już od pierwszego jej zdania, że się z nią nie dogadam.
-Podobno, wyciągam pochopne wnioski...
-Czemu?
-Szybko poznaję wilki, lecz od innej strony. Jakby przeciwnej.
-Hm.. to znaczy?
-Nie ważne. Nie powinno Cię to interesować.- Prychnąłem.- Pij, pij tylko się nie udław.
-Czy ty masz jakieś problemy?! Dziwnie się zachowujesz.
-A ty nadzwyczajnie. Hm... niech zgadnę, ta szamanka o której słyszałem?
-Szamanka...? Ah! no tak.. i co?
-Jak to jest rozmawiać z "bogami"?- Spytałem się kpiącym głosem. Wadera się na mnie spojrzała.
-Jak! Wspaniale! Czasem trudno odgadnąć, co powiadają! Często milczą, lecz pomagają...
-Milczą bo nie istnieją, jakim cudem można w nich wierzyć?
-Nie ISTNIEJĄ?! jak tak możesz mówić! Odwołaj to! Nasza wiara istnieje od paru tysięcy lat, a ty wyskakujesz z takim czymś! Niewierzący! Spalić cię powinno! Rzadko się zdarzają jak ty! Idź precz demonie nieczysty! Idź z oczyma przeklętymi!- Powiedziała w lekko krzykliwym tonem i podeszła wymachując łapami...
-A no nie wierzę i się ciesze... coś jeszcze?

(Erna?)

Od Erny do Kiliana

Kilian zdawał się nie ukrywać swojego oburzenia. Wzięłam kilka łyków wody. Jej chłód dał o sobie znać.
- Śledzisz mnie? - Zapytał.
- Czemu miałabym to robić? Mam dużo ciekawszych zajęć, niż śledzenie pierwszego lepszego basiora z watahy.
- Zrobiłaś się nagle strasznie nerwowa.
- A może to wtedy byłam chwilowo uprzejma? - Zmieniłam ton na spokojniejszy.
Ponownie schyliłam się do tafli wody i zanurzyłam język.
(Kilian?)

Od Erny do Kate

Spojrzałam na ranną. Jej rany ciągnęły się po całym ciele (o dziwo) omijając głowę.
- Więc mówisz, że nie żyje? - zapytałam lekko zawiedziona.
- Tak przypuszczam. - Odpowiedziała. - Nie mamy czasu na pogaduszki!
- Racja, chodź! - krzyknęłam i pobiegłam do swojej jaskini.
Mixi przyglądała mi się bacznie, to moja pierwsza poważniejsza akcja, ale w końcu szamanką jestem nie bez powodu.
- Połóż ją tam - Wskazałam swoje legowisko.
Przeczesałam wzrokiem półkę z medykamentami. Chwyciłam bandaż, środek odkażający, drobną niebieską fiolkę i takich samych wymiarów jeszcze pięć innych. Sprawdziłam waderze puls. Żyje, żyje ale ledwo. Chwyciłam fioletową fiolkę i wylałam jej zawartość na kawałek bandaża. Przetarłam nim ranę wilczycy. W duchu modliłam się, aby to jakoś pomogło. Sięgnęłam po następną szklaną buteleczkę, tym razem o kolorze zielonym. Płyn, który się w niej znajdował wlałam waderze do pyska. Następna była fiolka czerwona. Odkręciłam ją trochę i podstawiłam waderze pod nos. Wzięłam duży skrawek materiału i oblałam go zawartością fiolki niebieskiej. Przystawiłam do rany i zabandażowałam.
- Musimy czekać i mieć nadzieję. Choć nadzieja jest matką głupich. Znasz tą waderę? - Zwróciłam się do Kate.
(Kate?)

Od Masami

- Mamo! Tato!
Zaczęłam nawoływać swoich rodziców.
- Ślimak! Patrzcie jaki śliczny!
Cieszyłam się jak głupa, bo małe stworzonko strasznie mnie urzekło. No, cóż, mam przecież tylko rok, odkrywam świat, reakcja zrozumiała.
Sądzę, że mam wszystko, co mi potrzebne w tym wieku. Może nie wliczając szczęścia rodzinnego, opieki, miłości od nich... bliskości, której mi tak strasznie brakuje. Czuję się kompletnie niekochana. Chociaż może i jestem? Nie interesują się mną, to smutne. Teraz też. Powinni się zainteresować moimi sprawami, nawet tak błahymi. Oni nawet nie spojrzeli, idą dalej.
Właśnie - moja rodzina, jeżeli rodziną mogę ich w ogóle nazwać, chodzą z miejsca na miejsce. Ja w tym sensu nie widzę. Teraz idziemy przy jakimś lesie. Jest taki urzekający... I właśnie mam tandetny pomysł, który pomógłby mi się uwolnić od starszych, których i tak nie interesuję.
Zerknęłam na nich. Znowu. Cicho westchnęłam i zniknęłam sama wśród drzew. Chwilę starałam się iść bezgłośnie, ale zaraz mogłam biec na swoich młodych łapkach. Oczy... Zamknąłam je dosłownie na chwilę, i co? Już na kogoś wpadłam. Panicznie się wystraszyłam.
- Przepraszam!
Krzyknęłam, i w końcu otworzyłam oczy.

(dokończy ktoś? :3 )

Masami zostaje adoptowana!

Masami zostaje adoptowana i dołącza jako zwykły wilk!

Od Kiliana do Erny

Wgapiłem się w waderę. W sumie... nie wiedziałem co tam robiłem..
-Wiesz... ja chyba pójdę. Nie będę Ci przeszkadzać.
-Nie przeszkadzasz.
-Jasne... powodzenia... to ja idę.- Powiedziałem i ruszyłem... Kątem oka spojrzałem jeszcze raz na nią. Wciąż leżała. Pokiwałem głową i zniknąłem w krzakach... Poszedłem w stronę wodopoju. Obok mnie biegała zwierzyna... wziąłem głęboki oddech i podszedłem do wody. Przed napiciem się spojrzałem na swoje odbicie i bliznę na oku. Oblałem ją i otrzepałem się. Po czym napiłem. Niespodziewanie znów ujrzałem Panną Ernę. Pf'ychnąłem, a wadera podeszła się napić..
(Erna?)

Kolejne szczeniaki! Mysteryo i Edward!

Mysteryo

Edward

Gratulujemy szczęśliwym rodzicom: Avril i Loganowi