Od Calii cd. Camille

    – Nie mam pojęcia – przyznałam z westchnieniem. Camille prychnęła z dezaprobatą i odczepiła się ode mnie. Skorzystałam z okazji i uciekłam na kanapę. Położyłam się na brzuchu, twarzą w poduszkach. Mimowolnie odnotowałam, że pachniały Stevem. Jęknęłam, protestując, gdy Camille ostentacyjnie usiadła na moich nogach.

– Poszłabym na wesele – mruknęłam, przypominając sobie chłopaków z wieczoru kawalerskiego, których dziś obsługiwałam w pubie. – Dawno nie byłam na weselu. Wesela zawsze są super.

– No twoje ze Stevem też takie będzie – powiedziała Camille sugestywnie. Uniosłam się na łokciu.

– Camille Belcourt, ostrzegam cię...

– Dobra, dobra – prychnęła. – A co do wesela, to ja na przykład idę na bal... – zrobiła przerażoną minę. – Zaraz, który dzisiaj mamy?

– Czternasty?

Camille odetchnęła z ulgą.

– No, to idę na bal jutro.

– Idziesz na bal beze mnie? – Spojrzałam na nią z wyrzutem.

– Trzeba było pójść do Pectisu, nie moja wina, że Noctis ma wywalone na wszystkich. – Wzruszyła ramionami.  Rzuciłam jej mordercze spojrzenie.

– Na pewno nie idziesz z osobą towarzyszącą – odgryzłam się. Camille westchnęła, kręcąc głową.

– Calia, to nie wesele.

– Gdybyś chciała, to byś mnie wzięła – prychnęłam, znów kładąc się na kanapie z miną obrażonego przedszkolaka. Belcourt uśmiechnęła się wrednie.

– Nie.

– A H A?!

Zrzuciłam ją z kanapy.

– Ała! – zaprotestowała.

– Dobrze –prychnęłam, podnosząc się z sofy. – Super. W takim razie robię konkurencyjną imprezę.

– A pożyczysz mi na bal tę swoją cudowną prześliczną sukienkę? – Brunetce aż zaświeciły się oczy, gdy patrzyła na mnie błagalnie z podłogi. Prychnęłam.

– Żałosne.

Jasne, że jej pożyczę.

(CAMILLE? W KOŃCU XD)

Od Lucii cd. Jamesa

    Lucia nawet nie zawróciła sobie głowy wyganianiem ciemnowłosej nieznajomej ze swojego miejsca.

– Chyba cię podsiadłam, wybacz – zauważyła kobieta, podnosząc się z krzesła.

– Nie, nie, spokojnie, siedź. – Wychyliła się tylko po swój kieliszek szampana. – I tak nie mam o czym rozmawiać z tym panem.

Ciemnowłosa wychyliła się ze swojego miejsca i poklepała Jamesa po idealnie ułożonych włosach, jakby pocieszała biednego pięciolatka. Mężczyzna rzucił jej mordercze spojrzenie. Lucia uniosła brwi. Jaką relację ma z nim ta kobieta? I czy z kimś takim w ogóle da się mieć jakąś relację? Upiła łyk szampana, maskując swoje zaskoczenie.

– Może się przedstawisz, dyplomatko? – zapytał przenikliwie James, starając się odwrócić uwagę kobiety od swojej głowy.

– Ach, masz rację – zreflektowała się, zupełnie niezrażona tonem jego głosu. Podniosła się lekko z krzesła.

– Camille Belcourt, Mafia Pectis. – Wyciągnęła rękę, którą Lucia uścisnęła ze skinieniem głowy.

– Lucia Parfavro, Menthis.

– Panna Belcourt, jak nam miło! – Usłyszeli kolejny głos, w którym Włoszka natychmiast rozpoznała Fionna. Irlandczyk podszedł do szefowej Pectisu, i uścisnął obiema rękami jej dłoń. Lucia widziała, że był zachwycony tym balem. Wszystko szło po jego myśli, goście bawili się wyśmienicie, przyszło sporo sojuszników. Rozpoznawała te iskierki radości w jego oczach. Fionn po prostu promieniował szczęściem.

Camille pokiwała głową z uśmiechem w odpowiedzi.

– Naprawdę wyśmienity bal, panie O'Reilly.

– Dziękuję, dziękuję, bardzo mi miło. Zapraszam panią do głównego stolika, może porozmawiamy chwilę o stosunkach między naszymi organizacjami przy kieliszku szampana i ciasteczku?

– Bardzo chętnie – przytaknęła Camille z uśmiechem, wychodząc zza stolika. Pożegnała się ze swoimi dotychczasowymi towarzyszami i ruszyła za Fionnem. Lucia usiadła z powrotem na swoim miejscu.

(JAMES?) 

Od Camille cd. Calii

      Gdy dziewczyna wydała polecenie, na moją twarz wypłynął triumfalny uśmiech. Z miną znawcy machnęłam w jej stronę ręką.
- Wierz mi, kochana, wiem co mówię - mówiąc to, z matczyną wręcz troską poklepałam ją po policzku. Przez chwilę rozkoszowałam się jej zmrużonymi oczami i zirytowaną miną, po czym postanowiłam przynajmniej sprawiać wrażenie poważnej.
- Mówię absolutnie na serio - rzuciłam - już ja nieraz widziałam te spojrzenia, te gesty, te muśnięcia dłoni, a potem ni stąd ni zowąd - zrobiłam dramatyczną pauzę i zafalowałam palcami prawej dłoni, jakby znajdował się na niej pierścionek zaręczynowy z brylantem wartym co najmniej jeden porządny dom. Calia trzepnęła mnie w wyciągniętą kończynę, a ja wybuchnęłam śmiechem. - Już zdecydowałam. W przyszłym roku na lato weźmiecie ślub. Jutro zadzwonię do krawcowej, wszystko będzie załatwione w try-mi-ga - robiłam przerwy między każdą sylabą. Już czułam jak budzi się we mnie duch prawdziwej swatki.
- Camille? - odezwała się Calia po chwili z anielskim wręcz uśmiechem.
- Słucham cię, słońce? - zatrzepotałam rzęczami.
- Zamilkniesz ty w końcu, czy mam cię zakneblować? - spytała, ani na milimetr nie zmieniając wyrazu twarzy.
- Obejdzie się bez takich drastycznych rozwiązań - prychnęłam obrażona. - Ale zdania nie zmienię! - ostrzegłam, nie pozostawiając w jej sercu ani grama złudzeń.
    Wstałam ze swojego miejsca i zaczęłam bez pozwolenia gospodyni grzebać w jej lodówce, by zrobić sobie kanapkę. Zadowolona z tego, co tam znalazłam z naręczem rzeczy zamknęłam drzwiczki biodrem i ustawiłam wszystko na blacie. Niedługo potem mogłam cieszyć się posiłkiem i patrzeniem na wciąż lekko skonfundowaną Calię. Najpewniej wiedziała, że nie ma co strzępić języka na przekonywanie mnie, że między tą dwójką nie ma chemii, dlatego też machnęła ręką, po czym zaczęła chować resztę rzeczy z powrotem do lodówki.
- Możliwe, że będę miała dla ciebie jeszcze jedno zadanie - rzuciłam, gdy skończyłam już jeść. - tak... profesjonalnie, wiesz. Ale najpierw muszę otrzymać jeden ważny telefon. A póki co... - otrzepałam ręcę i zawiesiłam się przyjaciółce na szyi jak niecierpliwe dziecko w oczekiwaniu na rozrywkę - Cal, co dziś robimy?

(Cal? witam po przerwie <3)

Od Jamesa cd. Lucii

      No widzisz, jednak coś z tego będzie - skomentował przyjaciel Jamesa, gdy ten go mijał, wracając do stolika. Von Alwas nie został mu dłużny i z szatańską wręcz precyzją pozbawił go tchu kuksańcem
- Nie pogrywaj ze mną - rzucił cicho i śmiertelnie wręcz poważnie, jednak rudowłosy z pewnością tak tego nie przyjął. Na jego twarz wypłynął triumfalny uśmiech. Anglik westchnął tylko i odszedł do stolika. Nalał sobie jeszcze szklankę wody z cytryną i miętą i zaczął powoli sączyć zdrowy napój, gdy koło siebie usłyszał głos
- Może ze mną też zatańczysz? - spojrzał z ukosa na, jak zawsze radosną, Belcourt.
- Nie. - odparł tylko i dla poparcia swoich słów usiadł na krześle. Dziewczyna prychnęła.
- Nigdy nie chcesz się baawić - wytknęła mu, jednak wiedział, że nie jest na niego zła. Wślizgnęła się na krzesło, które wcześniej należało do Lucii i zaczęła prowadzić z nim niezobowiązującą konwersację. Chociaż w gruncie rzeczy dialog to za duże określenie. Jak się można było tego spodziewać to Camille głównie mówiła, on tylko co jakiś czas rzucał jedno lub dwa słowa. Obserwował salę i jego wzrok chcąc nie chcąc kolejny raz przemknął po Parfavro i rudym, z którym aktualnie tańczyła. Nadal chciał zabić Finna za ten cały cyrk z pasującym ubiorem, jednak wiedział, że będzie musiał jeszcze trochę z tym poczekać.
- Szkoda, że nie widzi, jak ona na niego patrzy - rzuciła nagle Belcourt, podążając wzrokiem za jego spojrzeniem. Von Alwas wzruszył ramionami. Nie interesowały go zbytnio problemy sercowe tej dziewczyny, a już na pewno nie zamierzał ingerować w interakcje między nią a Finnem. Liczył na to samo z jego strony, jednak znając Irlandczyka szanse na to były bardziej niż znikome. Skupił się na "rozmowie" z przewodzącą Pectis kobiecie, nie zauważając nawet jak piosenka się kończy, a Włoszka wraca w stronę stolika.

(Lucia?)

Od Camille cd. Akiro

     Tak właśnie myślałam - odpowiedziała kobieta, po czym westchnęła cicho, przyglądając się swojemu rozmówcy. Już kilkakrotnie miała z nim styczność i, jeżeli miała być szczera, miała do niego bardzo ambiwalentny stosunek. Jednak jej prywatne odczucia nigdy nie wchodziły i nie wejdą w interesy Pectis czy Leniniewskiego. 
- Czy twoi przywódcy są chętni do nawiązania współpracy? - spytała, po odczekaniu momentu lub dwóch. Prosiła w myślach nawet nie wiadomo kogo, by to się udało, by zyskali kolejnego sojusznika. Było to ważne zwłaszcza teraz, po upadku Wieży, po wyborach. Jednak mimo tylu obaw jej głos był jak zawsze spokojny i opanowany. 
- Tak, raczej nie powinno być z tym problemu. - gdy usłyszała odpowiedź, poczuła jak z jej serca spada wielki kamień. Kwestia eliminacji części nielojalnych ze SJEW nie była problemem. Grunt, że z ich strony pojawiła się choć minimalna cząstka honoru. 
- Dobrze - rzuciła po chwili, już słysząc w uszach pochwałę byłego premiera, gdy potem usłyszy, że spotkanie było choć trochę owocne. - Czy byłaby możliwość żeby ktoś od nas... hmmm, dostał listę tych, którzy nie pozostali po dobrej stronie, żeby się nimi w należyty sposób zajął? - czekając na jego odpowiedź, upiła łyk kawy, którą wcześniej zamówiła. Patrzyła na chłopaka, starając się wychwycić z jego twarzy każdą emocję, dosłownie wszystko, co mogłoby jej się przydać. Gdy otwierał usta, już czuła, że nie zamierza wyjść z tego lokalu bez pewnych ustaleń.

(Akiro?)

Od Camille cd. Akiro do Argony

      Odkąd pojawili się w tym dziwnym świecie, Camille towarzyszyło nieznane jej dotąd uczucie. Stanowiło ono wyjątkowo unikalną mieszankę ciekawości, irytacji, podekscytowania i odrobiny strachu. Nie wiedziała czego ma się spodziewać po nowym miejscu. Nie rozumiała też do końca co tak właściwie się działo dookoła nich. Dlatego też obserwowała otoczenie czujnym wzrokiem starając się wychwycić każdy mogący mieć chociaż minimalne znaczenie szczegół. Uważnie słuchała rozmowy Akiro z dziećmi. Widziała też, że chłopak był zaskoczony zaistniałą sytuacją. Nie wiedziała w jakim języku rozmawiali, jednak starała się zapamiętać jak najwięcej słów, by móc potem sprawdzić je w słowniku czy w internecie, gdy już wróci do domu... No właśnie. Kiedy wróci? Na myśl o Miyashi, którą zostawiła pod chwilową opieką Calii, poczuła jak ściska się jej żołądek. Wiedziała że dziewczyna się nią zajmie jednak w końcu to nie to samo. Język ów stanowił dziwny miks różnych języków. Dwukrotnie powtórzone zostało słowo "Genero". Czy miało jakieś szczególne znaczenie? Wychwyciła także "trater". Od "traitor" lub "traître"? Zdrajca? A może coś jeszcze innego? Małymi kroczkami zbliżyła się do Argony, czując jak w jej wnętrzu rozpala się ogień nieposkromionego gniewu.- To członek twojej watahy - rzuciła pod adresem Alphy. 
- Nie możesz po prostu rozkazać mu, żeby wyjaśnił nam co tu siędo cholery dzieje? - machnęła ręką nieokreślonym ruchem w kierunku Akiro i dzieci - Albo, co byłoby jeszcze lepsze, żeby odstawił nas do... z powrotem? Chociaż w sumie, ja też mogę się tym zająć - wzruszyła ramionami obojętnie. Nie interesował jej sposób, a rezultat. nawet jeśli będzie musiała uciekać się do korzystania ze swoich zdolności lub przemocy, wyciągnie z niego co się tutaj rozgrywa.

(Argo?)

Od Camille cd. Lorema

    Wystarczyło to jedno zdanie, jedno króciutkie pytanie, bym automatycznie poczuła się lepiej. To było trochę tak, jakby ogromny kamień po prostu spadł mi z serca. Cieszyłam się, że chciał się wszystkiego dowiedzieć, że z jego strony pojawiła się choćby minimalna chęć pomocy.
- Czy moglibyśmy pójść w nieco bardziej ustronne miejsce? - spytałam obojga. - Tu jest niezwykle dużo ludzi - gdy otrzymałam ich aprobatę udaliśmy się do najbliższej kawiarenki. Usiedliśmy i gdy otrzymaliśmy nasze zamówienia wzięłam głęboki oddech i zaczęłam opowieść:
- Pytałeś dlaczego cię szukałam. Właściwie to sama nie wiem - zaśmiałam się cicho. Opowiedziałam mu wszystko co pamiętałam z ostatnich dni, całą prawdę, nie mijając ani jednej rzeczy, która mogłaby być istotnym dla tej historii faktem. - Wiem, że to brzmi dziwnie i nieprawdopodobnie - zakończyłam, patrząc mu  w oczy i co prawda nieco ignorując obecność Eukalipso - Ale tak naprawdę było. Ja... - nie wiedziałam jak mam ubrać moją gonitwę myśli w jakieś zrozumiałe wytłumaczenie. - chcę się dowiedzieć co się konkretnie stało. Co między nami było - gdy zrozumiałam, jakie słowa właśnie opuściły moje usta, spąsowiałam. - Mam na myśli... Czuję, że to było coś ważnego. Nie chciałabym tego stracić, zwłaszcza gdy rozwiązanie jest tak blisko - przyznałam nieco ciszej, zerkając na dziwnego niebieskowłosego mężczyznę spod rzęs. - Czy... czy ty także chciałbyś mi pomóc dowiedzieć się co się tak właściwie wydarzyło? Oczywiście zrozumiem, jeśli postanowisz odejść - zapewniłam go szybko po raz kolejny. Nie chciałam, by poczuł się tym, że jakaś obca kobieta opowiada mu niestworzone historie, a potem jeszcze oczekuje pomocy. Jednak w głębi serca miałam nadzieję, że on także czuł to co ja.

(Lorem?)

Od Lorema cd. Camille

    Camille odeszła kawałek, pozostawiając mężczyznę bijącego się z myślami. Po prostu nie mógł sobie przypomnieć. Nie potrafił. I przez to nie miał pojęcia, czemu tak bardzo zabolało go głęboko w klatce piersiowej, gdy dziewczyna oświadczyła mu, że nie zamierza go do niczego zmuszać. Że może iść. Że nie będzie go zatrzymywać. Lorem czuł, że dziewczyna nie była jego wrogiem, być może nawet czuł to od samego początku, jednak nie potrafił się przemóc, by jej zaufać... A jednak nawet z tej odległości dalej czuł jej poplątane emocje, wybijały się na tle wszystkich pozostałych, niczym znajomy głos, który wybija się w tłumie rozmawiających. I przyciąga do siebie.
  Mężczyzna złączył ze sobą swoje dłonie i bezwiednie zaczął się nimi bawić. Czuł się niezręcznie i dziwnie. Nie miał pojęcia, co teraz zrobić. Camille powiedziała mu, by zrobił co chce. By zajął się swoimi sprawami. Z tym że mężczyzna nie wiedział, jakie sprawy ma do załatwienia w Rzymie. Przez całą podróż miał nadzieję, że dotarcie tutaj rozwieje jego wątpliwości. Że przypomni sobie coś nowego.
  Zacisnął zęby. Wstał. Spojrzał przelotnie na kłębiących się ludzi. Ich obecność wcale nie pomagała. Odwrócił się i nieco chwiejnym krokiem podszedł do miejsca, w którym ciemnowłosa rozmawiała z nimfą. Pierwsza zauważyła go Eucalipso, która zamilkła gwałtownie i spojrzała na niego. Camille odwróciła się i omiotła go spojrzeniem od góry do dołu. Lorem poczuł się jeszcze bardziej zakłopotany.
- Dlaczego mnie szukałaś - spytał cicho, nie patrząc na nią. 

(Lorem?)

Od Akiro cd. Argony do Camille - "Początek końca"

    Akiro zatrzymał się przed drzwiami do pokoju sto jeden. Na widok tej cyfry chłopak roześmiał się w duszy,  przypominając sobie boską kreskówkę "101 dalmatyńczyków". Wszedł do pomieszczenia, gdzie czekała Camille, przywódczyni Mafii Pectis. Argona podeszła do dziewczyny i wspomniała o wygranej.
- Założyli się o to, która pierwsza mnie znajdzie.  - powiedział w myślach, obserwując kobiety. W pomieszczeniu zostały tylko one, on i Somi. Argona wskazała brązowowłosemu chłopakowi miejsce, które miał zająć. Ori bez żadnych niepotrzebnych ruchów zajął wskazane miejsce, zbierając informacje z przebieganej w tym monecie akcji rozgrywanej przed nim. Camille zaskoczona odpowiedzią Ryuketsu, zajęła miejsce, gdzie czarnowłosa odsunęła krzesło. Słowik wygodnie usiadł na krześle wyścielonym materiałem, ręce położyła na stole o ciemnym kolorze. Somniatis z lekką niechęcią opuścił pomieszczenie. Atmosfera tuż po zamknięciu drzwi stała się jeszcze bardziej napięta niż wcześniej. Akiro obserwował dziewczyny swoimi kremowymi kocimi oczami.
- Więc... dlaczego Argona uważa, że jesteś moim człowiekiem?
- Ponieważ pracowałem dla Władysława Leniniewskiego. Zajmowałem się podobnymi sprawami co wasza grupa, też się z wami kontaktowałem w imieniu Władysława i nie raz pomagałem wam w akcjach. - Rozmowa toczyła się już dłuższą chwilę, a po plecach jasnowłosego przeszedł zimny dreszcz, a jego źrenice gwałtownie się rozszerzyły na widok, sunącego w ich stronę węża o czarnych świecących jak lakierowany pasek łuskach. Wąż przyspieszył i podnosząc się na raz połknął cała trójkę i zapadła ciemność.

***

  Cała trójka leżała nieprzytomna na zielonym polu, przeczesywanym przez chłodny wiatr. Argona wraz z Camille, ocknęły się jako pierwsze. Rozejrzały się po okolicy ich wzrok przykuł Akiro, który miał na sobie coś w rodzaju ciuchów gwardii. Jasnowłosy otworzył oczy i ujrzał bardzo znany mu krajobraz, z niedowierzaniem przyglądał się dali tego świata.
- Gdzie my jesteśmy? - Zapytała jakby w powietrze przyglądając się reakcji chłopaka.
- Jesteśmy w Dareno, w moim domu. - odparł bez zawahania, stając na równe nogi i ruszając przed siebie.
- A ty dokąd Akiro! - Warknęła na niego alfa.
- Musze coś sprawdzić i odwiedzić mojego króla. - Odparł po czym ruszył na ścieżkę, kobiety go dogoniły. Akiro nie zwracał uwagi na to, co one w tej chwili mówiły lub robiły. Szedł przed siebie analizując wszystko co docierało do jego świadomości z otoczenie. Po nieokreślonym czasie dotarli do niewielkiej wioski, gdzie ku samemu wejściu zbudzili zainteresowanie wśród najmłodszych mieszkańców. Dzieci otaczały ich radośnie i zaciekawieniem, w ten jedna z dziewczynek stanęła przed chłopakiem.
- Ty jesteś "Wenur" jeden z wężowych rycerzy. - mówiąc to nie miała ani kropli zawahania w tonie swojego głosu. Czarnowłosy chłopak stojący niedaleko niej przycisnął jej lekko głowę dłonią.
- Przepraszam za siostrę, gada głupoty. - Akiro znany tutaj po tytułem "Wenur" uśmiechnął się i pogłaskał ich oboje po głowie.
- Nic się nie stało. Widać, że jest mądrą dziewczynka. A teraz powiedzcie którędy do zamku Genero.
- Genero? Ono zostało przejęte pięć lat temu przez zdrajcę. Węże przegrali i nikt nie wie, gdzie obecnie są. Chociaż chodzą plotki, że są wiezieni gdzieś na zamku. - Podczas rozmowy, było słychać śmiech dzieci, które przedrzeźniały kobiety, ponieważ słyszeli dziwne dźwięk wydawane przez nie, a nie normalne słowa, które wypowiadały.

(Camille?)

Od Camille cd. Lorema

    Słysząc odpowiedź mężczyzny, uśmiechnęłam się z mieszaniną smutku i zimnej satysfakcji.
- Kłamiesz - powiedziałam tylko. Czułam to całą sobą. Moc pierścienia sprawiła że aż prawie zcierpła mi dłoń. Widziałam w jego twarzy strach i nie trzeba było do tego magicznych mocy. Próbował zaprzeczyć, jednak przerwałam mu:
- Nie próbuj nawet znowu tego robić. Nie wiem dlaczego od razu nie powiedziałeś mi prawdy. - czułam się zraniona i zdradzona faktem, że nie potrafił mi nawet podać swojego prawdziwego imienia. Eukalipso odeszła kawałek dalej, by dać nam chwilę na wyjaśnienie spraw między naszą dwójką, co w gruncie rzeczy było naprawdę miłe z jej strony, jednak w tamtym momencie z pewnością nie była to rzecz, na której zamierzałam się skupiać. - Nie wiem również co teraz powinnam zrobić. Ale... - zawiesiłam głos, postanawiając, że nie mogę zrobić nic wbrew Loremowi. Nie pamietałam kim był dla mnie, ba!, parę minut temu nie wiedziałam nawet czy jeszcze żyje albo jak wygląda, jednak wiedziałam że nie mogłabym go skrzywdzić. Sama myśl o tym była dla mnie przykra. - Ale jeśli chcesz odejść, nie wyjaśniając tego wszystkiego, po prostu zostać tu, prowadzić własne życie, to... nie zamierzam cię dłużej męczyć. Wrócę do domu, tam gdzie moje miejsce. A ty... Po prostu zajmiesz się swoimi sprawami, tu, w Rzymie, zapominając o tym incydencie - ostatnie słowo ledwie przeszło mi przez gardło, czułam w nim gulę, a w oczach zbierały mi się łzy. Jednak słowa zamierzałam dotrzymać. Dlatego też po prostu wzięłam swoją torbę i, zostawiając Lorema, podeszłam do nimfy. Obtarłam rękawem wilgotne oczy i zapytałam:
- Czy możesz odejść dalej od tej fontanny? Chciałabym z tobą porozmawiać, ale... - zerknęłam na mężczyznę - nie tutaj. Oczywiście jeśli ty też tego chcesz.

(Lorem?)