Od Akiro do Camille

- Czy mogę wiedzieć, czemu za mną idziesz?

Zapytała dziewczyna, nie odwracając się.

- Wiesz to " wolny" kraj więc mogę, chodzić gdzie chce.

Odparłem bez głębszego zamysłu, idąc dalej przed siebie.

- Wojowniczko, na przyszłość lepiej czasem posłuchaj kogoś, bo wpadniesz w końcu w takie tarapaty, że nawet twój gostek cię nie wyratuje.

Spojrzałem na chłopaka idącego tuż obok dziewczyny.

- Właśnie, możesz to przekazać Eliasowi?

Wyjąłem z kieszeni kopertę, dziewczyna  spojrzała na mnie jak na debila, ale wzięła kopertę.

- Jesteś dziwny.

- I co z tego. Ty też jesteś dziwna i nic nie mówię.

Zacząłem się śmiać, gdy się uspokoiłem, dziewczyna spytała.

- Skąd znasz Elisa?

- Stara znajomość, ale teraz kontakt mamy słaby. Jesteś ciekawska Camille.

Banan nie chodził mi z twarzy, miałem dzisiaj niezły odpał.

- Ty coś brałeś?

- Skądże, taki dzień dziś mamy śmieszny.

- Tak, zapewne.

Chłopak szepnął coś dziewczynie do ucha.

- Duży, nie nauczyli nauczyli cię,  że w towarzystwo się nie szepcze.

- A ciebie, że nie wpycha się nosa, w nie swoje sprawy?

- Nie.

Spiorunowaliśmy się nawzajem wzrokiem, lecz po chwili westchnąłem i podrapałem się z tyłu głowy.

- Nie mam czasu na takie zabawy, muszę skończyć lekarstwo.

- Lekarstwo?

Powiedzieli równocześnie, to tak pięknie zabrzmiało.

- Tak, ale najpierw muszę skoczyć po składniki. Ech.... uciążliwa robota.

(CAMILLE ?)