Ainelysnart: Od Erny do Kiliana

25 stycznia 2014

Od Erny do Kiliana

Stanęłam lekko zdziwiona. Myślałam, że znajdę trochę samotności.
- Hej, masz zamiar tu długo zostać? - zapytałam lekko przygnębiona.
- Dopiero co przyszedłem.
- Mhm, rozumiem, że mam iść?
- Możesz zostać.
- Dzięki, jestem Erna.
- Kilian
Położyłam się niedaleko basiora. Zamknęłam oczy. W mojej głowie było za dużo myśli. Wiele się ostatnio działo. Wsłuchałam się w szum fal obijających się o brzeg klifu, krzyk mew. Czułam na sobie baczny wzrok basiora.
(Kilian?)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Aktualności

Mamy rok 2034.

Cisza i bezruch, jakie panowały od kilku miesięcy zostały gwałtownie przerwane przez huk rozpadającej się wieży. Zginęły tysiące ludzi, wielu ciał nigdy nie odnaleziono pod gruzami. W tym ciała Władysława Leniniewskiego, który od utraty stanowiska premiera pracował w jednym z działów administracji. Nikt nie miał wątpliwości, że nie był to wypadek. O całe zajście zostały posądzone wilki, a nastawienie społeczeństwa względem tej rasy gwałtownie się zaostrzyło. Dotąd postrzegano je jako przygłupie potwory, niemal miejską legendę, która zagryza w nocy zbłąkanych podróżnych. Po tym incydencie awansowali do miana terrorystów, a wielu ludzi, którzy dotąd ich wspomagało lub przymykało oczy na ich obecność stało się zaciekłymi wrogami i wojownikami o likwidację niebezpiecznego szkodnika. Po raz pierwszy na światło dnia wypłynęła nazwa "wataha" i gwałtownie zyskała popularność, jako określenie niebezpiecznej grupy kryminalistów. Przez kraj przetoczyła się fala manifestacji, o olbrzymim bogactwie wyrazu artystycznego, żądających od rządu pozbycia się wilków, a od wilków - opuszczenia wyspy, która przecież od zawsze była ich domem. Większość z nich została zorganizowana przez specjalistów w tej dziedzinie - feldgrau i robiła na prawdę duże wrażenie.