Od Zdrajcy

Dzień 4
Narada wojenna

Obudziłam się grubo po południu. Wokół mnie kłębiło się stado kruków. Zwabiła je padlina.
- Wynocha! - krzyknęłam odpędzając je ręką
Wstałam powoli. Głowa mi pękała od upadku z dużej wysokości, ale poza niewielkimi zadrapaniami byłam cała. Wstając poczułam, że z moich pleców coś się zsuwa. Obróciłam się i ujrzałam Yuki. Martwą. Poczółam wilgoć na oczach. Twarz zastygła w wyrazie zaskoczenia, jej ślepe oczy wpatrywały się w niebo. Uklękłam przy niej i je zamknęłam. Pojedyncza szkarłatna łza upadła na bladą cerę anielicy. Przybyłam do Shiro Shaibansho po to, by ją uratować. Yami zginął dla niej, a teraz... teraz ona nie żyła...
Pochyliłam się nad jej twarzyczką. Moim ciałem wstrząsnęło gwałtowne łkanie. Płakałam długo, nie mogąc, a może i nie chcąc przestać.
- Yuki!! - wychrypiałam przez zaciśnięte gardło - Yuuuuuuuuuuukkkkkkiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!
Zawyłam z rozpaczą.
Niespodziewanie ktoś dotknął mnie delikatnie w ramię.
- Pani, nic ci nie jest? - zapytał łagodnie
Wiedziałam już kto to jest. Nie musiałam nic mówić. On też nie. Już oboje wiedzieliśmy co się wydarzyło.
- Teraz rozumiesz, że żebyśmy mogli być szczęśliwi Oni muszą zginąć?
- Um - przytaknęłam - Wracajmy do bazy.
Bez słowa przemieniłam się w wilka i razem z Airesu pobiegliśmy w las, pozostawiając Yuki na polu.
Przez całą drogę i potem milczeliśmy. Dopiero wewnątrz jaskini basior oznajmił:
- Nasze siły są gotowe do wymarszu. .Musisz tylko dać znak.
- A plan? - zapytałam rzeczowo
Obowiązki dowódcy pozwoliły mi się oderwać od ponurych myśli.
- Za godzinę odbędzie się narada wojenna. Tymczasem, proszę Cię pani, prześpij się.
- Masz rację. Oyasumi.
- Oyasumi.
Weszłam do mojej wnęki i położyłam. Praktycznie od razu zasnęłam.

Wieczór

Airesu obudził mnie delikatnie i bez słowa udaliśmy się na naradę. Wszyscy już tam czekali. Wchodząc przybrałam ludzką postać. Przywódcy wojsk natychmiast wstali, ale ja machnęłam tylko niedbale ręką i usiadłam na moim miejscu przy stole, na którym leżała rozłożona mapa watahy. Na niej ustawiono kolorowe figurki poszczególnych oddziałów.
- Jak liczne są nasze wojska? - zapytałam w powietrze
Przysadzisty ogr wstał.
- 2 smoki, 500 ciężkozbrojnych, 100 łuczników, 300 jeźdźców, 200 lekkozbrojnych, 50 latających, 400 "psów", 700 małych istot i 200 innych. W sumie, nie licząc dowódców, 2452 stwory!
- Dziękuję, generale Armargh, jeśli się nie mylę.
- Tak pani! - potwór zaczerwienił się - Dokładnie.
- Generale Mikrot - spojrzałam na niziołka siedzącego na wysokim stołku - Czy twoi podwładni potrafią się wspinać po drzewach?
- Tak, paani!! - Niziołek gwałtownie poderwał się ze stołka, przy okazji z niego spadając - Są w tym naprawdę świetni!
- Mam nadzieję, że nie spadają tak świetnie jak ty - mruknęłam
Przez potwory przebiegł szmer rozbawienia. Niziołek pokraśniał na twarzy.
- Oczywiście, że nie pani! Oni wcale...
Uniosłam rękę, kończąc wszystkie dyskusje na ten temat.
- Hmm... - mruknęłam - Najliczniejszą część naszego wojska stanowią małe istoty nie mogące brać udziału w bezpośrednim starciu... za to mogą dosiąść po kilku ogarów lub latających stworzeń. Smoka możemy użyć do odwrócenia uwagi, potem wysłalibyśmy małych, by rozbroili ewentualne pułapki i odnaleźli wilcze doły. Jednocześnie lotnicy zaczęliby atak od góry. Latające stwory mogłyby nosić łuczników... Potem wyślemy razem łuczników i lekkozbrojnych od zachodu - przesunęłam pionki na mapie - następnie od południa ruszy nasz jazda.- A od północy ciężkie oddziały i pozostali - kontynuowałam - Okrążymy ich i wybijemy co do nogi!
Tłum zawtórował aprobującym pomrukiem.
- Jednakże - podniosłam głos, nastała grobowa cisza - Jednakże nasi wrogowie mogą spróbować ucieczki do Hadesu przez rzekę Styks. Jedyna przeprawa jest u Charona. Tam zastawimy na nich pułapkę. Gdy będą próbować powrotu niespodziewanie zaatakujemy ich na przystani. Ja, Airesu, Iro-Shime, Kimikirenikarano oraz Ern.
- Ale...
Potem dyskusje trwały aż do rana. Każdy dorzucił coś od siebie. Wreszcie udało się ustalić spójny plan. Wszyscy ruszyli do łóżek. Od jutra miał się zacząć ciężki czas..