Od Calii cd. Argony

 – Mogłabyś zadzwonić po karetkę – zauważyłam, na co Alpha wzruszyła ramionami.

– Co to za adres?

– Ulica Midday, numer chyba 23.

– Chyba?

– 23, dzwoń – warknęłam. Argona wyszła z pomieszczenia, a ja zajęłam się próbą uratowania mężczyzny. Naprawdę miałam nadzieję, że ratownicy poważnie potraktują telefon Alphy i przyjadą tu jak najszybciej. Chciałam, żeby ten człowiek przeżył i nie tylko dlatego, że być może miał potrzebne nam informacje. I też nie dlatego, że mogłabym być podejrzana o jego śmierć. Nagle poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Argona? Nie, to zdecydowanie nie była aura posępnej Alphy. To był ktoś bardzo spokojny i opanowany... ale tylko z pozoru. Dziwne.

– Zostaw, dziecko. – Usłyszałam głos starszej kobiety.

– Co? – Zdziwiłam się.

– Pomogę ci.

Zmarszczyłam brwi. Wypowiedź kobiety wcale nie sugerowała chęci pomocy. Odsunęłam się jednak od mężczyzny.

– Zaraz będą – rzuciła zwięźle Argona, znów wchodząc do pomieszczenia.

– Żeby tylko zdążyli na czas – powiedziałam, uważnie obserwując reakcję gosposi. Zarówno tę wewnętrzną jak i zewnętrzną.
Tymczasem "zaraz" Argony okazało się dużo krótsze niż myślałam. Albo po prostu to ja straciłam rachubę czasu. Ratownicy przenieśli dziennikarza na nosze.

– Jego stan jest ciężki – oznajmił jeden z nich, patrząc mi prosto w oczy. – Ale uratowała mu pani życie.

Skinęłam głową.

– A dokąd go zabieracie?

Ratownik otaksował mnie wzrokiem.

– Niestety nie mogę udzielić pani takich informacji. Ale karetka jeszcze nie odjechała.

Zrozumiałam aluzję. Dopiero przed domem Argona wbiła mi swoje paznokcie w łokieć.

– Trzeba uważać na tę gosposię – mruknęła tak, że ledwo ją usłyszałam.

– Jej aura była dziwna – przytaknęłam.

– Nie o to chodzi.

Zmarszczyłam brwi.

– A o co?

– Widziałam, jak wyjmowała naklejkę pandy z kieszeni. I myślę, że wcale niebezinteresownie chciała ci pomóc go "ratować". 

(ARGO? WYBACZ, ŻE TAK DŁUGO XD)