Od Calii cd. Camille

– Pracujesz dziś? – zapytała Cam po chwili w przerwie między jednym rogalikiem a drugim, najwyraźniej chcąc odciągnąć moją uwagę od jej przyszłego związku z Fionnem.

– Mhm. – Pokiwałam głową, przeżuwając swoją część śniadania. – Zaraz idę.

Camille zmarszczyła brwi.

– To po co ty tu w ogóle przychodziłaś?

Wzruszyłam ramionami.

– Żeby się z ciebie pośmiać, to chyba oczywiste. Ej właśnie, mogłaś się umówić z Fionnem u mnie w pubie!

Brunetka uniosła brwi.

– Oświeć mnie proszę, czemuż to?

– Dałabym ci zniżkę, w razie gdyby miał zamiar cię wystawić. – Wyszczerzyłam zęby. Cam przewróciła oczami.

– Nie wystawi mnie, Calia. To jego interesy.

– Mhmmmmmmm.

– Calia.

– Mhmmmmmmm.

Camille westchnęła ze zrezygnowaniem, przykładając dłoń do czoła.

– Naprawdę cię nie znoszę.

– Naprawdę mnie uwielbiasz! – Klasnęłam w dłonie radośnie. – Kto ci sukienkę pożyczył? Kto cię wyszykował na milion dolarów? Dzięki komu masz randkę z O'Reillym? Kto ci taką dobrą kawę zrobił? Poza tym, ciesz się, mogłam do ciebie przyjść o siódmej.

– To nie jest randka. Poza tym, nie wstałabyś na siódmą – zauważyła Camille sceptycznie.

– Fakt. Ale mogłam.

– Ja nie wiem, dlaczego ja się z tobą jeszcze przyjaźnię – mruknęła, mieszając swoją kawę. Wyszczerzyłam zęby.

– Ja wiem. Dlatego, że jestem cudowna, fenomenalna, najlepsza i takie tam.

Camille spojrzała na mnie jak na wariata.

– Dobra, weź już. – Machnęła ręką. – Idź do tej pracy. Same głupoty wygadujesz.

(CAMILLE? <3)