Ainelysnart: Akiko

12 kwietnia 2014

Akiko

Kontakt: Hetake(MSP)

Imię: Akiko

Płeć: Wadera

Wiek: Hmm... jakoś po 2000 przestała liczyć

Żywioł: Śmierć

Patroni: Nemezis i Fonos

Cechy charakteru: Jest samotniczką, bo wilki kiedy dowiadują się kim jest boją się jej. Nie pamięta jak to jest z kimś rozmawiać. Ale ogółem jest w miarę miła i przyjacielska.

Cechy charakterystyczne: W każdym wcieleniu niebieskie oczy

Stanowiska: Szpieg

Historia: Kiedy byłam mała uciekłam. Pewnego dnia spotkałam miłego, białego wilka. Zaproponował wspólną podróż, bez wahania się zgodziłam. Którejś nocy nie mogłam spać, leżałam wpatrzona w ognisko. W pewnym momencie ognisko przysłonił mi cień, poczułam własną krew na szyi. Później byłam już tylko obserwatorką tego dziwnego wydarzenia. Widziałam, że ten który był tak miły masakruje moje ciało. Byłam załamana. Dopiero po kilku dniach zaczęłam się zastanawia dlaczego jeszcze żyję, przecież widziałam własne zmasakrowane ciało. Po jakimś czasie spotkałam szamankę pewnej watahy. Od niej dowiedziałam się, że nie jestem duchem (jak podejrzewałam). Zrozumiałam. Jestem reinkarnacją dawnej Akiko. Potem często przenosiłam się z ciała do ciała, każde było inne, tylko jedna rzecz była wszędzie. Niebieskie oczy.

Motto: "Żyj chwilą, bo za chwilę możesz nie żyć."

Moce:

Reinkarnacja
"Pole śmierci" (roztacza wokół siebie pole, jeśli w nie wejdziesz zginiesz)
Opanowanie podstaw większości rodzajów magii

Umiejętności:

Bezszelestne poruszanie się
Teleportacja (na małych odległościach)
Latanie (bez skrzydeł lub jeśli w tym ciele są to z nimi)

Partner: Szuka

Zauroczona w: W sumie nie wie...

Data urodzenia: 29.02.012

Talizman: Przez tyle lat przestała w to wierzyć (a w olimpijczyków wierzy, dziwne, nie?)

Nora: Nie ma stałego miejsca pobytu

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Aktualności

Mamy rok 2034.

Cisza i bezruch, jakie panowały od kilku miesięcy zostały gwałtownie przerwane przez huk rozpadającej się wieży. Zginęły tysiące ludzi, wielu ciał nigdy nie odnaleziono pod gruzami. W tym ciała Władysława Leniniewskiego, który od utraty stanowiska premiera pracował w jednym z działów administracji. Nikt nie miał wątpliwości, że nie był to wypadek. O całe zajście zostały posądzone wilki, a nastawienie społeczeństwa względem tej rasy gwałtownie się zaostrzyło. Dotąd postrzegano je jako przygłupie potwory, niemal miejską legendę, która zagryza w nocy zbłąkanych podróżnych. Po tym incydencie awansowali do miana terrorystów, a wielu ludzi, którzy dotąd ich wspomagało lub przymykało oczy na ich obecność stało się zaciekłymi wrogami i wojownikami o likwidację niebezpiecznego szkodnika. Po raz pierwszy na światło dnia wypłynęła nazwa "wataha" i gwałtownie zyskała popularność, jako określenie niebezpiecznej grupy kryminalistów. Przez kraj przetoczyła się fala manifestacji, o olbrzymim bogactwie wyrazu artystycznego, żądających od rządu pozbycia się wilków, a od wilków - opuszczenia wyspy, która przecież od zawsze była ich domem. Większość z nich została zorganizowana przez specjalistów w tej dziedzinie - feldgrau i robiła na prawdę duże wrażenie.