Od Hoinkasa

Budzi mnie dość dobitny bas wydawany przez budzik. Przeciągam się powoli. Powstaję do pozycji półleżącej i gdy odnajduje swoje położenie we wszechświecie jak i czasie me oczy widzą poranne kolory nieba, którymi słońce rozgarnia cień nocy. Wzrok spada z okna na maszynkę niszczącą marzenia i nadzieje, a w czarnej bezdenności rozpaczy i smutku widniały cyfry informujące, że dopiero 6. Powoli wstaję i rozglądam się po pokoju. Wszędzie czysto i schludnie, nawet ubrania były (o dziwo) w szafie, lecz nie na biurku, który był udekorowany porozwalanymi papierami urzędowymi i zleceniami. Nawet mały domek z tychże kartek sobie spokojnie spał na ladzie. Miał wyjść normalny domeczek jednorodzinny z kominkiem, lecz z czerwonymi pieczątkami ciągnącymi się od dachu po ściany nie wyglądało to co najmniej optymistycznie. Chwilę zajmuje mi otrząśnięcie się z faktu, że żyję i muszę iść do pracy, po czym ruszam w kierunku biurka, nachylam się nad stertą po czym rozgarniam część papierów na boki wysypując trochę na podłogę dzięki czemu moim oczom ukazuje się laptop. Niebieska tapeta jelenia na tle jaskini, w której szczelinie widać dwie gwiazdy znacząco różniące się od słońca jakie znamy nigdy jakoś mi się nie znudziła. Otwieram program i na czarnym tle wyświetlają się pozycje oraz adresy. Robotę czas zacząć. Siadam z nogami na fotelu i studiuję dokładnie zlecenia. Chwilę potem drukuję potrzebne rzeczy, pakuję do teczki, po czym będąc na korytarzu rzucam ją koło drzwi a sam kieruję się do łazienki. Po załatwieniu porannej toalety jem kanapki w części kuchennej i biorę się za ubieranie garnituru.

***

Pół godziny potem jestem już na mieście. Spokojnie idąc wśród chodników i szarych ulic ku celowi zauważam, że ludzie, których mijam już na sam mój widok spuszczają głowy tym samym kończąc konserwacje. Taki status wiąże się z tą pracą… ale ja jej nie wybrałem. Do dziś nie mogę zrozumieć jak mnie znaleźli w tej hucie. Normalny kowal, dom z płacht, nędzne ale trwałe ubrania. Czym się wyróżniłem? Albo lepiej zapytać: Czym zawiniłem? Ten nagły napad w środku nocy, kiedy wszyscy spali. Daleko od prawdziwego domu w limuzynie oglądający światła miasta. Dowieźli mnie do wysokiego budynku korporacyjnego w Arenie 1. Czarne garnitury, nic nie mówili, jedynie ktoś wyższy stanowiskiem od nich ugościł mnie w swoim biurze i od razu przeszedł do rzeczy. Ich oferta bolała. Nie było wyboru.

Z zamyśleń wyrwał mnie dźwięk klaksonu rozpoczynający codzienną walkę z żądzą krwi i nienawiści na najbardziej ruchliwym skrzyżowaniu. 

***

Ta długa część opowiadania, która jest naprawdę długa.

Kilka minut potem dochodzę do dość oddalonej od centrum dzielnicy po czym skręcam we wskazane miejsce. Skromne bliźniacze domki, małe ogródki nadające temu miejscu spokojną atmosferę, niestety, trzeba wypełnić swoją powinność. Ruszam w głąb śledząc numery, aż w końcu natrafiam na ten, o który chodziło. 75a- starsza pani, niespłacająca od 6 miesięcy, brak rodziny, emerytura nie wystarcza. Przed domem czekało już czarne auto. Ładne, wypolerowane, pewnie przyciągało uwagę wielu osób paradując główną ulicą, lecz ja patrzę na nie z nienawiścią. Czemu niby sami tego nie załatwią? Tak bardzo lubią patrzeć na bezradność? Możliwe, że też sami nie mają serca po prostu dać im tej kartki. Myśli przestają płynąć gdy odrywam wzrok od pojazdu Śmierci i wspinam się po schodach. Stawiając ostatni krok na podłodze z drewna dzwonię i czekam. Chwilę potem drzwi się otwierają i staje w nich typowa babcia, której dobroci widok ujmuje serce.

- Ja z… - nie zdążyłem kontynuować tego proceduralnego powitania gdyż przerwała mi swym spokojnym uśmiechem i poraziła nagłą tęsknotą, która się pojawiła w oczach.

- Tak, wiem. Nie obwiniaj siebie za to, robisz tylko to co należy. – uśmiechnęła się znów po czym ruszyła w głąb korytarza. Oszołomiony i z ciężarem na sercu patrzę spokojnie we wnętrze domu próbując nie słuchać tego głosu, który przemawia w najgorszych momentach „Znowu zabijasz? Kolejny dobry człowiek, widać wyraźnie, że nie jest jej to wina. Znowu dasz im tą kartkę, bo oni tak chcą, prawda?” Ten głos. Prześladuje mnie od zawsze odkąd pamiętam, jest niczym mentalność. Ale w mojej pracy mówienie co jest dobre a co złe jest najgorszą z myśli możliwych. Moją walkę z myślami przerywa postać starszej pani, która właśnie wraca po kilku minutach z bagażami. Poprosiła o chwilę na pożegnanie się. Nic nie odpowiadam, jedynie chwytam bagaże i zanoszę je do auta. 

Chwilę potem trzaskam bagażnikiem i patrzę na dom. Pamiętam ten dom. Brakuje mu jednej rzeczy, burzy balonów we wszystkich kolorach. A ona właśnie zamykała drzwi, powoli i z czułością, gdyż był to ostatni dźwięk zamykanego domu jaki usłyszy, zamiast odlecieć i przeżyć swoje życie do końca z przygodą. Nagle spokojną atmosferę przerwał brutalnie klakson samochodu.

- Nie mam czasu na jakieś tandetne pożegnania, ruchy! – wydobywa się z otwartego okna pojazdu. Przedtem ciemne szyby były zamknięte jedynie teraz wyraźnie było widać faceta w czerni z okularami przeciwsłonecznymi na nosie. Ten typ ubioru. Ten typ, którego nienawidzą i boją się wszyscy. Dotknęło mnie to straszliwie, zaciskam szczękę i pięści chcąc go uciszyć. Kiedyś zginiecie. Wszyscy. Zostaniecie zabici we wszystkich możliwych światach. A ja wam to obiecuję.

Tłumiąc złość ruszyłem w kierunku starszej pani i pomogłem jej zejść ze schodów, po czym doprowadziłem do samochodu. Gdy staliśmy tak koło auta szybko podałem papier z czerwoną pieczątką unikając jej wzroku. Nie miałem serca na nią popatrzeć.

- Żegnaj, trzymaj się ciepło. – Jej wzrok jest skupiony na mnie i nagle mój jest niezdolny walczyć. Przestaje udawać zainteresowanie innymi domkami i spoglądam na nią, jedyne co widzę to ta dobroć głęboko i gdzieś daleko w niej i poza nią. Do ostatniej chwili ma w sobie tą magię, którą jak się patrzy czuć, że bardziej się martwi o ciebie niż sama sobą. Jakby była gotowa wyjąć ciepłą herbatę taką jaką lubisz z połów swetra i ci oferować, nawet w najgorszej sytuacji. Po chwili wizję tą przerywają ciemne drzwi a auto rusza z piskiem zabierając tą magię ze sobą w zimny chłód poranka. Ostatni widok jaki widzę to mglisty koniec bagażnika skręcający w główną ulicę gdzieś dalej.

Stoję tak chwilę wpatrzony w miejsce, gdzie przed chwilą było auto po czym wyciągam papiery i studiuję powoli. Następnym „klientem”, a może raczej celem jest pan mieszkający w małym mieszkaniu w typowym bloku.

***

Pokonuję ostatni schodek i przystaję zdyszany. Siedemnaste piętro nie jest w sumie takie złe… Oczywiście jeśli winda działa, jeśli nie, wtedy jest najgorzej. Podnoszę głowę odrywając wzrok od podłogi oferującej ulgę. Przede mną rozpościera się widok zawierający drzwi blisko windy, jak i inne, ciągnące się przez korytarz długi i smutny. Oderwana gdzieniegdzie tapeta, brązowe plamy i zbite częściowo żarówki przypięte kablem do sufitu. Po prostu wspaniale, dodajcie jeszcze depresyjną muzyczkę i deszcz za oknem. O i jeszcze niepokojące migotanie żarówki i cienie w kącie, każdy przecież uwielbia mieszkać w takim miłym miejscu. Odrzucam tą wizję i ruszam przed siebie. Liczę numery i powoli dochodzę do tego właściwego. Nagle jedne z drzwi otwierają się na oścież i dosłownie wypada z nich na korytarz dość pulchny facet w garniturze. Trzymając teczkę w ręce zamyka nią biedny mebel z trzaskiem i rusza szybkim krokiem wzdłuż korytarza ku schodom. Zauważam szybko, iż jest tym kogo szukam. Staję mu na drodze.

- Witam. Pan pewnie jest Andrzej Dreynar.

- Tak, tak. Przyjmuję po pracy, a teraz proszę się sunąć bo muszę do niej najpierw zdążyć! – przerywa mi wypowiedź i robi krok do przodu z pozą nieprzyjmująca sprzeciwu. A więc ten typ. Trzeba ostro i porządnie.

- Najpierw musiałby chyba pan ją mieć… - jak szybko rozluźnił mięśnie tak szybkim ruchem głowy spojrzał na mnie.

- Co… - wydusił z siebie szeptem.

Wyjmuje kartkę z garnituru i pokazuje mu. On zaś patrzy na nią jak na swój testament po czym na mnie jakbym był Śmiercią w garniturze.

- Ty… - wzrokiem osłupiałym bada mnie i nagle wykonuje zamach. Upadam na jedno kolano. Trafił mocno sierpowym. No cóż, mój refleks w tej robocie już nie taki. Gdy podnoszę się z kolan on podbiega przed swoje mieszkanie, otwiera je drzwi prawie wyrywając z zawiasów i zatrzaskuje jakby to był środek wojny. Wstaję i wyjmuję chustkę po czym wycieram krew lecącą z nosa. Ubrudziła ona trochę garnitur co było w mojej pracy nie do przyjęcia. Czas na poważniejsze środki jak widzę. Wyjmując pistolet zza pasa ruszam powoli korytarzem jakby nigdy nic i przystaję tam gdzie miałem być od początku. Spokojnie pukam.

- Nie! Nie wy! Spłaciłem wszystko! Pracuję uczciwie! Nic złego nie zrobiłem! – słychać depresyjny  krzyk zagłuszany cienką warstwą drewna.

- Więc czemu się tak uparcie bronisz? – wyszeptuję na tyle głośno by było słychać po drugiej stronie drzwi. Cisza. Nagłe łupnięcie i szczęk metalowych rzeczy.

- Nic Ci do tego! Uczciwie pracuję i żyję! Odpowiedzialnie prowadzę bankowość! Za co?! – lament zostaje przerwany wystrzałem z shotgunu i krzykiem rozwalonych drzwi. Odskoczyłem na czas nie pozwalając by odłamki mnie poraniły dość mocno.

Tego za wiele. Zamierzam się i wyprowadzam potężny kop wywalając drzwi z zawiasów. Prawie jak  na szkoleniach, tyle, że tam drzwi były metalowe. Nim zdąży się otrząsnąć się z szoku wymierzam pistoletem w rękę i strzelam. Widzę jak upada na ziemię i jęczy w coraz to powiększającej się kałuży krwi. Nagle rozbrzmiewa krzyk i łkanie, lecz nie było to jego. Nie mogę patrzeć na tą scenę, zabronili surowo litości. Zostawiam więc z ciężkim trudem szamocącego się bankiera samego na podłodze i rozglądam po pokoju. Powietrze pachniało prochem i krwią, lecz czuć było także strach. Coś tu się nie zgadzało. Ruszyłem przejrzeć część pokoi. Połowa salonu i kuchni była rozwalona jakby ktoś szybko stamtąd uciekał, reszta domu nienaruszona, ale przecież wychodził tylko do pracy, chyba, że to jakiś poranny rytuał. Albo ktoś tu jeszcze mieszka, choć papiery nie zawierały takiej informacji. Kieruję się z ostrożnością ku łazience, trzymając rękę w pogotowiu na maszynie do zabijania. Otwieram drzwi ramieniem  dość szybko i znajduję to co wydaje ten dźwięk. Mama z przyciśniętym dzieckiem do piersi, skulona w kącie ze łzami na twarzy próbuje uciszyć krzyczące dziecko. Stoję tak chwilę po czym podchodzę i kucam. Patrząc na tą scenę i mięknę z każdą chwilą niesamowicie.

- Proszę mi wybaczyć to najście, ale pani mąż sprawiał nieznaczne problemy. – wyjmuję zza pazuchy butelkę z ciepłym mlekiem i wyciągam dłoń trzymającą picie w kierunku kobiety. Nikt nigdy nie mówił, że ta robota nie wymaga przewidywalności. Jej próby uspokojenia się nieco trwają chwilę i po chwili podnosi głowę patrząc na rękę. Przyciska dziecko mocniej do siebie. Nie reaguję nie chcąc robić złych ruchów. Patrząc mi prosto w oczy stopniowo tłumiąc szloch bierze butelkę powoli i daje dziecku. Uspokaja się natychmiast. Zaczyna nim kołysać, nucąc coś pod nosem po czym wstaje i nie patrząc na mnie rusza szybkim krokiem do salonu. Również wstaję i podążam za nią. Mijam kilka obrazów na korytarzu po czym wchodzę do pokoju gościnnego.

W salonie jest schludnie i dość jasno dzięki rozwartym zasłonom i miłym domowym kolorze ścian, nie to co na korytarzu. Mama z dzieckiem siedzi na kanapie i kołysząc nim wydawałoby  się, że uspokaja także siebie. Ruszam środkiem pokoju ku kłopotliwemu „klientowi” nie zatrzymując się ani na chwilę. Obandażował sobie rękę zerwaną częścią koszuli i siedzi teraz na podłodze we krwi i szkarłatnie poplamionej bluzce. Od kiedy mnie zauważył patrzy na mnie wzrokiem pełnym nienawiści trzymając shotgun w drugiej dłoni.

- Oby posłało was do piekła! Wszyscy wiemy co robicie z ludźmi, którzy wam się nie podobają. Choćbyśmy płacili wam milionami, choćbyśmy was błogosławili złote medale na waszą cześć kując radzi, że jeszcze jeden dzień przeżyli, jeśli zauważycie w nas przeszkodę nikt nie będzie bezpieczny. – mówi dość szybko, wykonując ruchliwe gesty a także ruszając bronią i śledzi mnie uważnie.

- Cóż, robię to co mi zlecono. Odbieram to co należne. – oznajmiam niewzruszony stojąc wprost na jego celowniku.

- Czy życie jest należne? Nie tylko zabieracie im domy czy ich największe szczęścia w życiu, ale nawet samo życie. Nikt tego nie mówi, ale wiedzą. Wiedzą gdzie trafiają wszyscy nieprzyjemni goście. Wiedzą i próbują żyć tak byście ich nigdy nie zauważyli, ale to nigdy nie działa. Spójrz na mnie, czy ja wyglądam jakby to działało? – śmieje się i odkłada broń obok siebie widząc beznadziejność sytuacji. Ale nie normalnym śmiechem, było w tym coś histerycznego.

- Na dole czeka na ciebie auto, dość już czasu straciliśmy. Oddaj ten shotgun i pakuj się z tego domu. - mówię stanowczo unikając odpowiedzi na oskarżycielskie pytanie.

Powoli wstaje i kurczowo zasłaniając prawą rękę swoim ciałem, a drugą trzymając broń rusza zataczając się do sypialni.

***

Czekam na zewnątrz oparty o ścianę korytarza, dając im trochę czasu. Wyszedłem z tego mieszkania gdyż nie była mile widziana tam moja obecność. Wspaniała praca, może jeszcze kogoś dziś zabijmy to będę w raju. Stoję tam i rozmyślam o tym co przed chwilą mi powiedział. Miał rację prawie we wszystkim. Nikt nie będzie bezpieczny. Nawet Ci co są przykładnymi obywatelami. Wiem to z doświadczenia życiowego. Większa połowa zleceń rzeczywiście nie spłacała i żyła w pijaństwie czy czymś innym, ale ta druga strona… Nie wyglądali na kogoś kto by się zbuntował przeciw miastu. Żyli w strachu. Ich oczy miały w sobie to coś co od razu mówiło jakimi byli ludźmi.

***

Po kilku minutach do moich nóg podpływają walizki sunące po podłodze. Odrywam wzrok od nich i podnoszę go. Oto stąpa potężna postura człowieka, który właśnie traci większość swojego życia. Wychodzi na korytarz, i zwraca się w kierunku otworu mieszkania czekając na żonę trzymającą dziecko po czym gdy już ostatnia osoba mija próg zamyka bez wyrazu gniewu nawet nie żegnając tego miejsca i rusza wraz z żoną przed siebie dumnie korytarzem. Podążam za nimi w cieniu i patrzę na obraz idealnej rodziny, który właśnie musiałem zniszczyć. Kiedyś zapłacą za to co dzieje się w ich mieście. Dziś siedzą na miękkich fotelach ze złowieszczym uśmiechem na twarzy, ale kiedyś popatrzą mi w oczy i zapłacą.

***

Ostatnie drzwi zamknięte i nagle wraz z jasnością dnia uderza nas świeżość i ciepło jesieni. Jakby nic właśnie się nie wydarzyło. Okolica pozostała niezmienna, jedynie czarne auto jest nie na miejscu. Ojciec rodziny otwiera bagażnik, wrzuca rzeczy i zamyka, po czym pomaga żonie wraz z niemowlakiem wejść do maszyny. Patrzę na to ze spokojem. Widzę jak już jest bliski wejścia do auta, lecz nagle przystaje i patrzy na mnie. Wymija auto i podchodzi do mnie z lekkim uśmiechem na twarzy. Wyciąga rękę. Zanurzam dłoń w teczce by po chwili podać mu plik kartek z czerwoną pieczątką i patrzę na jego minę. Nic się nie zmieniła, pogodził się z losem i z spokojem w sercu jechał tam gdzie było to wyznaczone. Daję mu chwilę by mógł przeczytać i przesuwam wzrok na okolicę na pobliskie budynki. Tysiąc okien a w każdym po jednej, dwie osoby. Każda z tych osób mogła zostać wybrana, ale życie lubi patrzeć na nieszczęścia więc wybrało nas.

- Wiesz, nie sądziłem, że będę potrafił się pogodzić z tym faktem. Porozmawialiśmy sobie o tym z żoną i oboje przyjmujemy ten los.  I tak moje życie nie potrzebowało niczego więcej. Rodzina, ciepły dom… Kiedyś trzeba było za to zapłacić. – mówi smutnym tonem i wzdycha. Odwracam spowrotem wzrok by ujrzeć jego wyciągniętą rękę po raz wtóry. Zaskoczony tym gestem minęło parę chwil nim reaguję i podaję swoją. Wymieniamy uścisk. Nie jest on nawet jak uścisk wrogów w branży czy między ofiarą a kimś kto nie tak dawno prawie odstrzelił jej dłoń, był to pogodny uścisk obiecujący nowe życie.

Dreynar odwraca się na pięcie i z wyprostowaną postawą, z eleganckim garniturem rusza ku swojemu końcowi.

- Nigdy nie mówiłem, że musisz umrzeć. – oznajmiam i widzę jak przystaje na chwilę przy drzwiach auta i podnosi ku mnie głowę.

- Nigdy nie mówiłem, że mam taki zamiar. – obdarował mnie ostatnim uśmiechem i co było potem to jedynie dźwięk zamykanych drzwi.

***

Kolejna osoba zrobiona. Zadziwiające jak Ci wszyscy, którzy nie wyglądali na złych godzili się z tym co było wypisane na kartce. A właśnie, kartka. Ostatnie zlecenie na dziś.

***

***

Jest już popołudnie. Lekkie powietrze jesieni i brąz jakim przykryło się miasto dodawał melancholii. Ludzie w zielonych i brązowych bluzach śpieszą to do domu czy kawiarni mając normalne życie. Jedyne co ich mocno zaskoczy to chwilowa informacja o golach w meczu czy  sprawy w rządzie. Zasmucą ich wzmianki o cierpieniu ludzi w innych krajach po czym wrócą do oglądania rysunków kotków i memów w Internecie. Wybrani omijają tą codzienność szerokim łukiem i patrzą tam, gdzie nikt nie patrzy, żyjąc tym, czym nikt nie żyje.

***

Nim się orientuję nogi same mnie doprowadzają do końcowej przystani. Tradycyjne pukanie w drzwi, chwila na odczekanie i szczęk odblokowywanego zamka.

- Witam, poborca podatkowy. Jestem tu z powodu twoich zadłużeń. – mówię i nie czekając na odpowiedź wymijam osobnika i bezceremonialnie wbijam na środek mieszkania. Dziś tylko obietnica, niedługo odbiór. „Ale prestiżu nie będzie. Przynajmniej teraz. Niedługo dostaniesz go w aż za dużych porcjach.” słyszę głos.

- Miłe mieszkanko, szkoda że niedługo będzie opuszczone. – odwracam głowę i patrzę na gospodarza. Te zdziwienie na twarzy, już chce coś powiedzieć, zaprzeczyć, co mi podsuwa kolejną formułkę, która ma zostać wypowiedziana, gdy nagle głos w mojej głowie się odzywa znów.

Dlatego zakręcając na pięcie w kierunku kuchni oznajmiam bez namysłu.

- I nie mów mi, że jesteś jakimś tam wilkiem z GENEM, spłacasz regularnie wszystko a rząd odkrywszy twoją tożsamość zabiera Ci kryjówkę i podczas gdy będą Cię przewozić na właściwe miejsce ktoś cię nagle porwie i sprowadzi do laboratoriów. To nie działa, próbowali mi to wcisnąć już z dwa razy. Niezbyt przekonująco, przyznam. – dodaję niezbyt miło wspominając te rozmowy. „Ale czujesz, że tym razem ta gadka zabrzmiałaby przekonująco. Po prostu poczekaj i posłuchaj. A jak tylko uśmiechniesz się trochę i będziesz miły twoje życie się zmieni na takie jakie było kiedyś.”

(Ktoś? I wybaczcie za poślizgi. Roczna przerwa od pisana robi swoje. Za wszelkie sugestie i komentarze dziękuję.)