Od. Tiffany cd. Somniatis

- Ale... czyż istoty zrodzone z mroku... nie powinno się tępić? - zapytałam nieśmiało - Dark... miał rację. Nigdy nie byliśmy akceptowani. Mój lud mnie wygnał, tylko ze względu na żywioł, wolał mojego brata, uratowałam życie wuja i... potępili mnie za to. On też był taki jak ja. Ale poddał się. Stał się jednym z potępionych. A ja nie. 
- Sama mi mówiłaś, że każdy nosi w sobie tyle samo dobra i zła. 
- Niestety... może i tak: niestety... to nie oznacza że inni to rozumieją. Wybrali mojego brata zamiast mnie, a ja usunęłam się w cień. Tam gdzie moje miejsce. 
I pobiegłam do pokoju, niezwracająca uwagi na Somniatisa.
W nocy znowu to samo. Koszmary. 
Śniło mi się, że z bratem wchodziłam do zamku. Były to ruiny dokładniej rzecz mówiąc. Uśmiechną się. Miał niebieskie oczy i brązowe stojące włosy. Uśmiechał się. Wiedziałam, że to mój brat, Percy. Wyglądał jak szesnastolatek, podobnie jak ja. 
- To... - odezwał się - Wchodzimy sis? 
Uśmiechnęłam się. Wyciągnęłam miecz. 
- Pewka! - odezwałam się innym, weselszym głosem. - tylko no wiesz...
Obejrzałam się. Brata nie było, a za mną stał demon. Ten którego obejrzałam w lustrze.
- Zobacz na ręce...
Próbowałam nie patrzeć na nie... jednak, coś mnie ciągnęło.  Na rekach miałam krew i... sztylet.
W oddali stał (a raczej leżał), mój brat. Miał zakrwawione plecy i był martwy.
Obudziłam się zlana potem. Na rekach miałam czyjąś krew. Umyłam się szybko. w głosach mi dudniło:
- Morderca! 
Starałam się stłumić głos śpiewając. Niestety na nic. 
Wzięłam miotłę i posprzątałam dom. Była już godzina szósta kiedy skończyłam. Sklep mój pan otwierał o 7.30. Jeszcze spał, ale ja postanowiłam mu zrobić śniadanie. Były naleśniki z jagodami oraz mięso. Uśmiechnęłam się pod nosem:
- Wreszcie na coś się przydałam.
Somniatis już wstał. Uśmiechnął się:
- Wspaniale, że posprzątałaś. co to za zapach?
- Naleśniki z jagodami i mięso z grilla domowego. Mam nadzieję, że pan lubi. Opatrzyłam sobie już ramię, więc nie musisz martwic się o moje zdrowie. Smacznego!
(Somniatis?)